अफबिट : सपनाको श्वेतपत्र

म आफ्नै सपनाको चिहान

कुरिरहेको मनुवा

नदेख्नू मलाई तिम्रा सपनाहरूमा

म तिनिहरूको निसाफ गर्न सक्दिनँ

म झरेको फूल

म बूढो बालक

म चिसो मान्छे

तिम्रा न्याना हात समाउन सक्दिनँ

खण्डहर जिन्दगी बाँचिरहेछु

तिम्रो शहरको हावा पनि नआइपुग्ने

अग्ला पर्खाल छन् वरपर

सपना त देख्नै पनि वर्जित छ यता

उसो त मैले पनि

लगभग बिर्सिसकेँ सपना देख्न

आक्कल-झुक्कल देखिहाले पनि

श्याम-श्वेत सपना मात्रै देख्छु

रङ्गीन सपनाले आँखा बिगार्छ

आफैलाई यस्तो सम्झाएको छु

मलाई एकदिन जित्नै छ तिम्रो शहर

तिमी भनेर सधैँ हारिरहन सक्दिनँ

तिमी अग्ली टारी छौ, म होचो बेँसी छु

तिमीसँग मेरो उचाइ मिल्दैन

उकालो, ठाडै उकालो छ मेरो बाटो

उकालोमा त  खुट्टा गल्छन्

म तिमीसम्म हिँड्न पनि सक्दिनँ

मेरो घडीबाट हराएको छ एउटा सुई

समय उल्टो चलिरहेछ मेरो

म कसैगरी तिम्रो बराबर बन्न सक्दिनँ

अब त सपनामै भएपनि

तिमीलाई माया गर्छु भन्न सक्दिनँ

कुनैबेला बर्षौंसम्म  देखेका

पुराना सपनाहरूको प्रमाण

मैले तिम्रो आँखाको समुन्द्रमा

एक जहाज माया,

र केही सम्झनाहरू पठाएको छु

तिम्रो आँखा र ओठको प्रशंसामा लेखिएका

केही गीतका अल्बमहरू पठाएको छु

तिमीलाई यो मेरोअन्तिम पत्र हुनसक्छ

अब सधैँ तिम्रै नाममा कविता लेख्न सक्दिनँ  

[“तिमी” पात्र मात्र होइन, तर को हो सोध्न पाइन्न । ]