उसँगको भेटपछि..

अस्ति काठमाण्डौ पुगेको बेला
व्यस्त सहरको कुनामा
छुटेको  पच्चिस वर्ष पछि
अनायास भेट भयो ऊसँग
ऊ अर्थात् -
कुनै समयकी सहपाठी,
मेरी सबैभन्दा प्रिय साथी
र बन्न नसकेकी प्रेमिका

कतैकतै फुल्न थालेछ कपाल
रातो मेहन्दी राखेकी रहिछे,

अलिअलि मोटाइछे,

धमिला भएछन् हस्तरेखा,

उमेर पाकेका मसिना धर्सा
देखिन थालेछन् अनुहारमा

अझै उस्तै रहेछ -
माथिल्लो ओठको देब्रेतिर बसेको
मसिनो, कालो कोठी
पहिलेकै जस्तो आँखाको आभा
र पीपलपाते ओठको हाँसो
जसले लाठ्ठ्याएथ्यो मलाई
उहिले, उहिले

मलाई भेटेपछि निकै खुसी भई
नजिकै रहेछ घर
लगेर आफ्नै हातको मिठो कफी खुवाई 
- आफू र श्रीमान् दुवै डाक्टर भएको
- छोराहरू अमेरिका पुगेको
- जिन्दगी सोचेजस्तै सुखी बनेको
यस्तै यस्तै कुराहरू सुनाई

कुनैबेला सँगै पढ्थ्यौं हामी
उमेरका दिन थिए ती
अनगिन्ती रहरका चङ्गाहरू थिए
थियो- चमेली फूल जिस्काएर भाग्ने
बतासजस्तो बैँस !
सम्झनामात्रै पो भएछन् अब ती
कुन विवशताले हुर्काएँ होला
इकारसजस्तो सपना डुबेको जिन्दगी!

पहिले कविता लेख्ने गरेको सम्झाएर सोधी
अचेल लेख्दैनौ  कविता?
कसरी पो भन्नु थियो मैले -
जुनदिन छुट्टिएँ तिमीसित
त्यसैदिनदेखि मर्यो मभित्रको लय
र हरायो मभित्रको कविता

स्मृतिको छाल बढिरह्यो दुवैतिर
र फेरी सोधी -
तिमी हाम्रो कक्षामा भर्खर आएको बेला
मैले गाली गरेको याद आउँदैन ?

तिमीसँग बोल्दा साथीहरूले जिस्काएको,
जिस्काएपछि बोल्न लजाएको,

साइन्सको भाइभामा तिमीलाई सिकाउँदा
मैले गाली खाएको ,

आफ्नो जन्मदिनमा तिमीलाई
अरूलाई भन्दा धेरै चकलेट खुवाएको,

रात-रातभर फोनमा गफ गरेर बिताएको
घुर्काएको, थर्काएको ....
केही, केहीपनि तिमीलाई आउँदैन याद?

याद त कत्ति थियो कत्ति
भनिनँ -
तिमीलाई सम्झिरहन्छु हरपल
बाक्लै देख्छु सपनामा पनि
झन् कसरी भन्न सक्थेँ
उहिल्यै त भन्न नसकेको कुरा
म प्रेम गर्छु तिमीलाई भनेर


 यत्ति  भनेँ  मैले-
असम्भव कुराको याद गरेर के गर्नु
त्यही यादलाई बिर्सन त म
तिमी भएको सहर छोडेर पसेको हुँ गाउँ
आजभन्दा पच्चिस वर्ष पहिले

२०७२/०६/२५