गजल

तिमी कुद्ने घरमाथीको बाटो मासिएछ
हामी खेल्ने चौतारीको ढुङ्गो भासिएछ

गोठालोमा लुकामारी खेल्ने बनै भरी
बिकाशको नाममा कुरुप सडक टाँसिएछ

चिसो पानी झर्ने खोल्से ढुङ्गे धारो भरी
काला सर्प जस्तै लाग्ने पाइप गाँसिएछ

दुख, सुख जे पर्दा नी साथै हुन्थे गाँउले
मान्छे सबै एक्लिएछन, गाँउ त नासिएछ!

तिमी

तिमीलाई सम्झने बित्तिकै,
स्‍मृतिका हार्डडिस्कबाट
फटाफट-
चिनियाँ रोल खुलेझैं,
अनेक चित्रहरू खुल्न थाल्छन् ।
तिनै सम्झनाका
उर्लँदा छालहरू टेकेर
म कैंयौ पटक पुगेको छु
आफ्ना विपनाका पोखरीदेखी
तिम्रा सपनाका समुद्रहरूसम्म।

बिर्सन खोज्दापनि तिमीलाई
सुनौला सम्झनाका पानीफोटाहरू
मगजै हल्लिने गरी
मेरो बिश्वासको बगैँचामा
आस्थाको गीर खेलिरहन्छन् ।
तिम्रो सम्झनामा उदासीएको साँझ,
यीनै साँघुरा नागबेली बाटो हुँदै
म थुप्रै पटक कुदेको छु
मेरा ओसिला झुपडीदेखि
तिम्रा सुकिला-चम्किला महलहरूसम्म।

आजकाल त म बाँचेको प्रमाण
तिम्रा सम्झनाहरू मात्रै छन्
साँच्चै, मनभरी शब्द बोकेर पनि
मैले कहिल्यै लेख्न नसकेको
अलिखित कविता हौ तिमी । 

नयाँ वर्ष

यो नयाँ वर्षमा,
आशा गरौं
आकाशबाट झर्नेछ एक टुक्रा जून
र मझेरीमा पोखिएर
हटाउनेछ त्यसले
हाम्रो आंगनको अँध्यारो

सपनाको फूलबारीमा फुल्नेछ
केही थान सुन्दर फूलहरू,
उदाउनेछ रातो सूर्य
र बेफिक्री निदाइरहेको देशमा
विपनाको पैरवी गर्न
फर्किनेछ विश्वासको नायक

एउटा वर्षलाई बिदा गर्नुछ सधैंका लागि,
र बाँकी छन् नमेटिएका सम्झनाहरू ।
केही थान तिनै सुदूर सम्झना बोकेर
यो चन्द्रागिरीको फेदीबाट
म कुरिरहेछु अर्को रातो घाम!
सुन्दर, शान्त बिहान!

नयाँ बर्षको शुभकामना!